Μισμαγιά, ήτοι ανθολογία Φαναριώτικης ποίησης. Μιλάμε για μια παραγωγή δύο περίπου αιώνων (17ος-19ος).
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα αρκετοί μουσικοί ασχολήθηκαν με το είδος αυτό και μας έδωσαν τις δικές τους μουσικές εκδοχές στις παραδοσιακές - ως επί το πλείστον - μελοποιήσεις.
Εδώ προτείνω μια ιδιαίτερη προσέγγιση του Μιχάλη Νικολούδη (από τον δίσκο του Balkan voices1) σ'ένα άσμα που λέει τα εξής:
Ἄχ, εἰς τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου τῶν ματιῶν σου ἡ βολή / βάι ἔξαφνα καὶ παρ'ἐλπίδα ἄναψε καὶ πυρπολεῖ. // Ἀπορῶ τὸ τί θὰ γένω εἰς μιὰ τέτοια φωτιά, / ἄχ, τῶν δακρύων μου ἡ ρύσις, ἱκανὴ δὲν εἶναι πιά. // Ἄχ, ρίψετε, γλυκά μου μάτια, λοιπὸν ἕνα τέτοιο νερόν, /καὶ δροσίσετ'ἕνα σῶμα, ὁποὺ εἶν'γιὰ σᾶς νεκρόν.
Τραγουδάει υπέροχαη Δάφνη Πανουργιά.