π.α. ανδριόπουλος
Τα πράγματα είναι απλά.
Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησηδεν μπορούν να προχωρήσουν σε αυτό που ονομάζουμε «χωρισμός Εκκλησίας – Κράτους», λόγω άγνοιας, μειωμένης ικανότητας και περιορισμένης πολιτικής βούλησης.
Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος,από την άλλη, ενδιαφέρεται για ένα θέμα που τον «καίει» χρόνια τώρα, αυτό της εκκλησιαστικής περιουσίας. Αλλά η αξιοποίηση και η συνεκμετάλλευση της περιουσίας αυτής δεν συνιστά βήμα προς τον πλήρη «χωρισμό», αντιθέτως – σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα – πρόκειται για έναν …περιωπής συνεταιρισμό, για να μην πούμε σφιχτό εναγκαλισμό.
Οι ιερείς, εξάλλου, δεν ενδιαφέρονται για τίποτε από τα παραπάνω, παρά μόνο για το πώς θα βγουν αλώβητοι – εργασιακά και μισθολογικά – από μια τέτοια διαδικασία.
Το κράτος θέλει να συνεκμεταλλευθεί την εκκλησιαστική περιουσία όταν το ίδιο έχει μια δική του τεράστια περιουσία ανεκμετάλλευτη. Κι όταν λέμε κράτος δεν εννοούμε μόνο την κεντρική διοίκηση μα και τους Δήμους και όλους τους Οργανισμούς που έχουν περιουσία που ρημάζει.
Η Εκκλησία έχει κι αυτή ανάλογο πρόβλημα. Πολλά από αυτά που της ανήκουν σήμερα αξιοποιούνται πλημμελώς, σύμφωνα με στενές αντιλήψεις και ίδια συμφέροντα, ενώ άλλα έχουν αφεθεί στην φθορά του χρόνου.
Αν αξιοποιούνταν όλη αυτή η περιουσία του Κράτους και της Εκκλησίας που θα έπρεπε ήδη να αποφέρει καρπούς, τότε θα μπορούσαμε να περιμένουμε κάτι από μια συμφωνία για τα …λιμνάζοντα και αμφισβητούμενα οικόπεδα και ακίνητα της εκκλησιαστικής περιουσίας που έχει απομείνει.
Πάντως, το θέμα του «χωρισμού Εκκλησίας – Κράτους» δεν είναι στην ουσία οικονομικό. Είναι θέμα εξουσιαστικό.Η Εκκλησία έχει ακόμα πολλά προνόμια εξουσίας από αυτή τη σχέση. Προνόμια τα οποία την καθιστούν καθεστωτική και άρα όλο και λιγότερο πνευματική.
Ακούγοντας κανείς σήμερα τους εκπροσώπους της Διοικούσας Εκκλησίας να μιλάνε για τον περίφημο «χωρισμό», αντιλαμβάνεται ότι κινούνται γύρω από το δίπολο χρήμα και εξουσία.
Κι ακόμα η Εκκλησία ολισθαίνει όλο και περισσότερο σε έναν λαϊκισμό που είναι, άλλωστε, και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Κι όπως θα ‘λεγε κι ο Σαββόπουλος
Μια φάουσα καταπίνει τον αέρα,
τη θάλασσα, την πόλη, το ιερό,
πλημμύρισε σκουλήκια η μητέρα
το ρόδο καταγής βγάζει καπνό.
Δεν υπάρχει ελπίς
στην Ελλάδα ζεις.