ΤουΠαναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Η Εκκλησία ευαγγελίζεται Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον.
Κηρύσσει πίστη, ελπίδα και αγάπη, προπαντός δε αγάπη.
Αλλά φαίνεται πως κάποιοι αρχιερείς και ιερείς – κατά μίμησιν των επισκόπων τους – δεν ...αντέχουν το κήρυγμα της βασιλείας και έχουν περάσει σ' ένα ακατάπαυστο ...πυρφόρο καταγγελτικό λόγο, όπου δεν υπάρχει όχι πίστη, ελπίδα και αγάπη, αλλά ούτε κάν ανοχή.
Το Παύλειον «ὁ δὲ θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν», έχει εκλείψει,ο καθένας λέει ότι θέλει και κυρίως καταγγέλλει, καταγγέλλει, καταγγέλλει ασυστόλως!
Ο παραμυθητικός λόγος της Εκκλησίας έχει αντικατασταθεί από τον καταγγελτικό, ο οποίος φυσικά είναι λόγια και μόνο λόγια. Καταγγέλλονται οι πάντες: Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, Άγγλοι, Γερμανοί, Πορτογάλοι, Εβραίοι προπαντός (!), Τούρκοι από κοντά, Αλβανοί και πάσαι αι φυλαί της γης που επιβουλεύονται την Ελλάδα.
Η τακτική αυτή δυστυχώς μου θυμίζει την «Αυριανική» λαϊκιστική μέθοδο: ο λαός άμοιρος ευθυνών και φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι και συ λαέ πάρε τα όπλα εναντίον των εχθρών της πίστεως και της πατρίδος!
Παρά τις φωνασκίες – συχνάκις δε και κακοφωνίες – των κληρικών μας, ο λαός δεν «σηκώνεται από τους καναπέδες» και κοιτάει πώς θα βολευτεί και την Κυριακή θα ψωνίσει πανηγυρικά, όταν του δοθεί η δυνατότητα, και θα γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις ανώδυνες προτροπές αρχιερέων και ιερέων «μη ψωνίσει κανείς την Κυριακή» κ.ο.κ.
Και επειδή οι …εγχώριες καταγγελίες τους πέφτουν …λίγες, προχωρούν και σε διεθνείς,όπως για παράδειγμα οι Σεβ. Κονίτσης και Αιτωλοακαρνανίας οι οποίοι θέλησαν με σφοδρότητα – πάντα!- να καταδικάσουν τα γεγονότα στην Πρεμετή, αγνοώντας προκλητικά τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο και δημιουργώντας του προβλήματα με τις εμπρηστικές δηλώσεις τους.
Ο καταγγελτικός λόγος είναι εύκολος. Ο της υπομονής και της παρακλήσεως είναι ο δύσκολος.Και γι’ αυτό έχει χαθεί η ουσιαστική σχέση μεταξύ ποιμένων και ποιμνίου.
Ας ελπίσουμε ότι κάποια στιγμή θα ακούγονται περισσότερο όσοι ακολουθούν τον δύσβατο δρόμο και όχι αυτόν του ελεγκτικού συνεδρίου.