Με «καταρρακτώδη συγκίνηση […] ντροπή» και λεπτομερή απαρίθμηση των «αμέτρητων» προσόντων που δεν έχει, η ποιήτρια Κική Δημουλά ξεστόμισε «το απερίσκεπτα θρασύ “ναι” της», στην απόφαση του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘνα της απονείμει τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα. Η τελετή αναγόρευσης, σύμφωνα με επιθυμία της ποιήτριας, θα γίνει στις αρχές του νέου έτους.
Η απόφαση του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ είναι ιστορική! Επίτιμος διδάκτωρ Θεολογίας μια ποιήτρια που δεν διστάζει να μιλάει στο Θεό στο β' ενικό - όπως ακριβώς οι υμνογράφοι - πλέκοντας εκ λόγων την δική της ποιητική μελωδία.
Μέσα από τις συμπληγάδες της αμφισβήτησης, της αβεβαιότητας, της ειρωνείας συχνά, της πάλης του εφήμερου με το αιώνιο, η Κική Δημουλά θεολογεί μ' ένα δικό της ολότελα τρόπο - εν ταυτώ και οικείο - που ταιριάζει στους σύνθετους και ορθολογικούς καιρούς μας.
Ο στίχος της για το Θεό είναι πολλές φορές αποφατικός. Μα και η όλη της ποίηση δεν είναι παρά μια πρόσκληση για αποκρυπτογράφηση και επανανακάλυψη των καίριων και ουσιωδών, πέρα από σοβαροφάνειες ή σπουδαιοφάνειες. Οι "θεοφάνειες" της Δημουλά μου θυμίζουν το "βυθού ανεκάλυψε πυθμένα και διά ξηράς οικείους έλκει...".
Ο στίχος της για το Θεό είναι πολλές φορές αποφατικός. Μα και η όλη της ποίηση δεν είναι παρά μια πρόσκληση για αποκρυπτογράφηση και επανανακάλυψη των καίριων και ουσιωδών, πέρα από σοβαροφάνειες ή σπουδαιοφάνειες. Οι "θεοφάνειες" της Δημουλά μου θυμίζουν το "βυθού ανεκάλυψε πυθμένα και διά ξηράς οικείους έλκει...".
Πολλά τα έτη της!
Π.Α.Α.
Υ.Γ. Ακολουθεί ένα εξαίσιο ποίημα της Δημουλά (στο βιντεάκι που παραθέτουμε το διαβάζει η ίδια) για όποιον είναι ικανός να το προσλάβει.
Η ΓΛYKΥΤΑΤΗ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΣ Υ.Γ. Ακολουθεί ένα εξαίσιο ποίημα της Δημουλά (στο βιντεάκι που παραθέτουμε το διαβάζει η ίδια) για όποιον είναι ικανός να το προσλάβει.
Τρισάγια κάθε τόσο
γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ ὑπηκοότητα νεκροῦ
στὸν κεκοιμημένον δοῦλόν σου.
Ὕψιστε, τί ἐννοεῖς
ἄλλο νεκρὸς καὶ ἄλλο δοῦλος.
Κι ἀπὸ πότε ἐπιτρέπεται
νὰ κοιμοῦνται ἔτσι βαθιὰ
ἀτιμώρητοι οἱ δοῦλοι.
Τὸν κεκοιμημένον δοῦλόν σου.
Θέ μου, ἂν ἀπελευθερώνει ὁ θάνατος
ὅπως μᾶς τὸ ὑπόσχεται παρήγορη
ἡ γλυκύτατη ἀβεβαιότης,
ἐσὺ γιατί τὸν θὲς ντὲ καὶ καλὰ δουλέμπορο;
Τὸν κεκοιμημένον.
Περὶ ὕπνου πρόκειται, Κύριε;
Μὰ τοῦ κολλάει ὕπνος τοῦ νεκροῦ
ἔτσι εὔκολα νυστάζει ἡ ἀπώλεια τῆς ζωῆς;
Ἐδῶ ἐμεῖς, δοῦλοι τοῦ ἀπάνω κόσμου ἀκόμα
κι ὅμως ποιὸς κλείνει μάτι
ἂν δὲν τὸν νανουρίσει ὅπως ξέρει
μόνο ἡ γιαγιά του ἡ ἀβεβαιότης
μὲ τὴ γλυκεῖα της ρόδινη ἀφύπνιση.
Κύριε, μήπως ὅταν ἐνέκρινες
αὐτοὺς τοὺς ἀνελέητους ἀνταγωνιστικοὺς ψαλμοὺς
ἤσουν ἀκόμη ἄνθρωπος;